Na niniejszej stronie znajdziesz opis następujących owadów - nie tylko szkodników.
Kliknij w jego nazwę i dowiedz się więcej.
biedronka siedmiokropka
biedronka azjatycka
dzier włochaty
gryzek psotnik
karaczan brązowo paskowany
karaczan prusak
karaczan wschodni (karaluch)
kątnik domowy
kleszcz
krocionóg
kołatek domowy
komar brzęczący
kosarz
kuczman
meszka
mol odzieżowy
mól włosienniczek
mol spożywczy
mól ziarniak
mklik mączny
mklik próchniczek
mklik figowiak
mklik daktylowiec
omacnica spichrzanka
zadarlica spiżarnianka
mrówka faraona
mrówka pospolita
mucha domowa
mucha jesienna - bolimuszka kleparka
muszka owocowa
obrzeżek gołębień
osa pospolita
pchła
pluskwa domowa
prosionek szorstki
pszczoła miodna
rozkruszek
rybik cukrowy
rybik piekarniany
rytel pospolity
skorek
skulica pospolita
spuszczel pospolity
stonoga murowa
szerszeń europejski
szubak
świerzbowiec
trojszyk
trzpiennik olbrzymi
tygrzyk paskowany ( pająk )
wesz
wołek zbożowy
zadomka
zaleszczotek pospolity, książkowy
Jeden z najpopularniejszych oraz najbardziej lubianych gatunków owadów w Polsce. Biedronka siedmiokropka zwana jest potocznie również „Bożą krówką”, a jej obecność można dostrzec głównie wiosną bądź latem, gdyż w najchłodniejszą porę roku zimują w ciepłych miejscach. Dorosłe osobniki osiągają długość od 5 do 8 cm. Jak sama nazwa wskazuje, owady te posiadają na czerwonych pokrywach siedem kropek, po 3 na każdej stronie oraz jednej występującej na łączeniu pokryw. Biedronki składają małe i okrągłe jaja koloru żółtego, a po wykluciu się larwy tych owadów są niewielkie i dosyć grube. Najczęściej ich ciało przybiera ciemne ubarwienie, niemalże czarne (choć bywa również ciemnofioletowe).
„Boże krówki” występują zazwyczaj wszędzie tam, gdzie występuję ich podstawowe źródło pożywienia, czyli mszyce. Żywią się również czerwcami czy też tarcznikami. Z tego względu spotkać je możemy na praktycznie wszystkich kontynentach i w różnych środowiskach (choć w lasach można spotkać ten gatunek bardzo rzadko), gdyż mają zdolność do łatwego przystosowywania się do każdych warunków. W okresie zimowym bardzo często można znaleźć je w szparach okiennych czy też na strychach.
Jest uważana za gatunek inwazyjny, gdyż ze względu na swoją naturalną agresję wypierają swoje europejskie „kuzynki”. Biedronka azjatycka, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Dalekiego Wschodu i znacząco się różni od siedmiokropki. W stosunku do niej ma żółte lub pomarańczowe pokrywy oraz różną ilość kropek. W przeciwieństwie do „Bożych krówek” znacznie częściej gryzie ludzi, powodując występowanie alergii. Jaja arlekina (inna nazwa biedronki azjatyckiej) posiadają pomarańczowe pasy na bokach odwłoka, a także cztery brodawki grzbietowe.
Larwy, tak jak dorosłe osobniki, żywią się głównie mszycami i są bardzo żarłoczne. Gdy zabraknie im głównego źródła pożywienia, zadowalają się również jajami oraz larwami siedmiokropek, co powoduje zmniejszanie się populacji biedronek europejskich. Arlekiny mają tendencję do znajdowania schronienia w budynkach mieszkalnych, a najczęściej można je odnaleźć w ramach okiennych, gdzie zimują w dużych skupiskach. Jesienią natomiast przygotowują się do hibernacji. W przypadku odnalezienia tych owadów w domu należy użyć odkurzacza i wciągnąć je do środka, a następnie pozbyć się worka z arlekinami.
Karaczan PRUSAK Blatella germanica
Inne potoczne nazwy prusaka to: karakan, karakon, francuz.
Samiec prusaka jest brunatno-żółty z jaśniejszymi nogami i czułkami. Samica natomiast jest nieco ciemniejsza. Załączona fotografia przedstawia samicę wraz z kokonem ( ooteką ).
Na głowie znajdują się długie, cienkie czułki zbudowane z licznych członów.
Są one w ciągłym ruchu, gdyż dla karaczana są ważnymi narządami zmysłowymi.
Prusaki często je czyszczą przesuwając przez aparat gębowy. Larwy mają zdolność regeneracji utraconych członów czułków.
Odnóża ich są długie i mają charakterystyczne kolce na goleniach. Stopa zbudowana jest z 4 członów, który każdy ma przylgi, a ostatni ma dodatkowo poduszeczkę i pazurki.
Dzięki tak zbudowanym stopom, może łatwo poruszać się po gładkich i pionowym powierzchniach.
Odwłok samicy jest szeroki i zwykle przykryty skrzydłami. Odwłok samca natomiast jest wydłużony i wysmukły, a jego koniec nieznacznie wystaje poza skrzydła.
Odwłok jest wyraźnie segmentowany i na końcu zaopatrzony pierwotnymi wyrostkami zwanymi cerci.
Prusak ma dobrze wykształcone skrzydła, ale nie fruwa. Używa skrzydeł do "lotu szybowcowego" lub jako "spadochronu" przy spadaniu z większych wysokości.
Jest owadem występującym gromadnie, najczęściej w lokalach z centralnym ogrzewaniem.
Samica w ciągu życia składa do 4-8 kokonów tzw. ootek (najczęściej 6).
Z pękniętej ooteki wylęga się 35-40 małych, jasno ubarwionych larw.
Larwy kształtem przypominają owady dorosłe, jednakże po wylężeniu są białe, a już po godzinie ich ciało ciemnieje, stając się koloru ciemno brązowego - prawie czarnego.
Prusaki potrzebują do rozwoju kilku czynników sprzyjających:
Karaczan wschodni pot. KARALUCH Blatta orientalis
Długość samców wynosi około 25 mm a samic blisko 32 mm. Są one błyszczące i ciemnobrązowe, prawie czarne z wyglądu. Poczwarki (formy nierozwinięte) mogą być czerwono-brązowe. Słabo wspinają się po gładkich powierzchniach, co może zredukować ich występowanie w budynkach.
Dobrze tolerują zimno, dlatego łatwo je znaleźć na zewnątrz budynków, w rynnach, ogrodach, studzienkach ściekowych, zewnętrznych konstrukcjach z cegieł i innych.
Samica karaczana wschodniego nosi kokon przez około 30 godzin, a po tym czasie składa go, gubi lub pozostawia w pobliżu źródła pożywienia. Każdy kokon posiada 16 jaj, z których średnio po sześciu tygodniach wylęgają się młode organizmy. Okres ten może być dłuższy, w zależności od warunków. w tej sytuacji składanie jaj można określić mianem "cykającej bomby" czekającej tylko na wylęg nowych osobników, które zasiedlają pobliskie otoczenie.
Jeden z najmniejszych przedstawicieli gatunków karaczana (zwanego też potocznie karaluchem), gdyż osiąga zazwyczaj rozmiar od 10 do 14 mm długości. Jest koloru jasnobrązowego, a na skrzydłach oraz odwłoku posiada dwa nieregularne paski o jasnym kolorze. Są one dosyć dobrze widoczne, co pozwala ławo odróżnić ten gatunek np. od prusaków. Samica tego owada różni się nieco od samca, gdyż w przeciwieństwie do niego nie posiada skrzydeł przykrywających całego odwłoka. Jest także od niego szersza. Zarówno samica, jak i samiec nie latają, a skrzydła służą im do tzw. lotu spadochronowego np. przy spadaniu z większych wysokości.
Tak jak większość karaluchów, karaczan brązowo paskowany żeruje głównie w nocy i bardzo rzadko można spotkać go w dzień, gdyż unika światła. Żywi się praktycznie wszystkim. W związku z tym, że potrzebuje mniej wilgoci niż prusaki, częściej możemy go spotkać w domach czy też budynkach gospodarczych, rzadziej natomiast w restauracjach czy też pubach. Gatunek ten najliczniej występuje w Stanach Zjednoczonych, lecz w ostatnich latach jego ekspansja przeniosła się na kraje europejskie m.in. Wielką Brytanię czy też Irlandię.
W Polsce istnieje wiele gatunków pająków, ale kątnik domowy z pewnością należy do najpopularniejszych. Spotkać go można, jak sama nazwa wskazuje, głównie w mieszkaniach i ogrodach, czyli wszędzie tam, gdzie żyją ludzie. Nie chce rzucać się w oczy, dlatego większość czasu spędza w ciemnych miejscach np. piwnicznych zakamarkach. Mimo że jest owadem stosunkowo pożytecznym, gdyż żywi się pluskwami, rybikami cukrowymi, muchami, komarami, karaczanami czy też mrówkami, nie jest lubiany przez ludzi. Ma to związek z bolesnymi ukąszeniami, które są często wynikiem jego działań, gdy poczuje się zagrożony.
Ten gatunek pająka występuje w dwóch odmianach: mniejszej i większej. Kątnik domowy mniejszy osiąga zazwyczaj długość około 1 cm, a rozpiętość jego odnóg sięga najczęściej około 5-6 cm. Dla porównania większy osobnik może mieć nawet 1,8 cm długości, a rozpiętość jego odnóży może sięgnąć nawet 10 cm. Zarówno ciało mniejszego, jak i większego kątnika domowego pokryte jest włoskami. Oba wymienione pająki różnią się pod względem wyglądu, mimo że należą do tego samego gatunku. Mniejszy posiada na odwłoku niedokończoną literę X, większy ma za to żółte paski lub plamy układające się w różne wzory.
Zaliczają się do najgroźniejszych dla człowieka owadów i to nie bez przyczyny - przenoszą bowiem groźne dla człowieka bakterie czy wirusy, które mogą być początkiem bardzo poważnych chorób. Kleszcze Ixodida, co dla wielu osób może być zaskoczeniem, należą do podgromady Acari, czyli roztoczy. Wszystko przez ich charakterystyczną budowę, na którą składają się gnatosoma (głaszczki, helicery i hypostom) i idiosoma (odnóża, gruczoły rozrodcze, wydalnicze oraz pokarmowe). W związku z tym, że mogą one osiągnąć wielkość 3 cm, są ich największymi przedstawicielami. W rzędzie Ixodida można wyróżnić dwa podrzędy: Argasina i Ixodina. Kleszcze z tej drugiej grupy często atakują ludzi oraz zwierzęta domowe.
Kleszcze to groźne dla człowieka pasożyty
Mimo że owad ten sam w sobie nie jest niebezpieczny, to jednak wielkie problemy zdrowotne sprawić mogą spowodowane przez nich ugryzienia. Wszystko przez wspomniane wcześniej przenoszenie przez nie bakterii oraz wirusów. Spośród nich najgroźniejszymi dla człowieka są bakterie z rodzaju Borrelia, a także wirus Kleszczowego Zapalenia Mózgu (KZM). Wymienione bakterie są przyczyną wywołania choroby zwanej boreliozą, która w niektórych przypadkach może stać się nieuleczalna. Choroba ta na ogół objawia się problemami ze stawami czy też układem nerwowym. Antybiotyki nie zawsze mogą przynieść pozytywny skutek. Z tego też względu w przypadku pojawienia się okrągłego rumienia w okolicach ugryzienia, warto jak najszybciej udać się do lekarza pierwszego kontaktu.
Cykl życia kleszczy składa się z trzech stadiów: larwy, nimfy oraz dorosłego osobnika
Pierwsze z wymienionych stadiów, czyli larwa wspina się na niewielką roślinność i czeka na nadejście żywiciela (najczęściej jest nim mały ssak lub gryzoń). Gdy już wyląduje na żywicielu i wkłuje się w jego ciało, pijąc krew (trwa to od 2 do 5 dni), odpada od gospodarza i przechodzi przeobrażenie. Po metamorfozie dochodzi do drugiego stadium rozwoju, czyli nimfy. Osiąga w nim ok. 1,5 mm długości. Podobnie jak w pierwszym przypadku, wspina się na roślinność (z tym że nieco wyżej) i czeka na żywiciela. W związku z tym, że wspina się wyżej, gospodarzem dla nimfy może być również człowiek. Po zakończeniu kilkudniowego żywienia się nimfa kleszcza odpada od gospodarza i linieje. Następnie zaczyna się trzecia, czyli ostatnia faza rozwoju kleszcza. Dorosła samica szuka gospodarza, a w przypadku jego znalezienia, zaczyna się pożywiać jego krwią w celu wyprodukowaniu jaj. Samiec natomiast wchodzi na gospodarza, wyłącznie w celu zapłodnienia samicy, a gdy osiągnie swój reprodukcyjny cel, ginie. Po zapłodnieniu samica odpada od żywiciela i składa jaja. W ten sposób cykl się zamyka.
Owad ten najczęściej pojawia się w okresie jesiennym, gdyż lubuje się w przebywaniu na obszarach, gdzie panują wilgotne warunki. Niestety mogą stać się prawdziwym utrapieniem dla mieszkańców domów jednorodzinnych. Szukają bowiem schronienia w suchych miejscach, stąd można je zauważyć na trawnikach czy w okolicach fundamentów. Najczęściej jednak najbardziej widoczne stają się, gdy wędrują po elewacjach budynków. Niekiedy dostają się również do wnętrza mieszkań poprzez różnego rodzaju zakamarki oraz szpary w konstrukcji domów, co z pewnością nie stanowi przyjemnego widoku.
Istnieje wiele gatunków tego owada, choć najbardziej popularny jest krocionóg krwawoplamy. Można spotkać także odmianę brunatną lub czarną. Co oczywiste, każdy z gatunków różni się od siebie kolorem czy też innymi szczegółami. Niemniej, wije, bo tak również określa się krocionogi, osiągają różną wielkość. Sięga ona nawet 4,7 cm. Cechą wspólną dla wszystkich gatunków jest nie tylko podobna wielkość, ale także podłużne, walcowate ciało, które pokryte jest twardym, chitynowym pancerzem. Co znamienne, gdy owady te są zaniepokojone, zwijają się w kłębek i wpadają w charakterystyczny stan odrętwienia.
Wiele osób ze względu na pojawiające się zniszczenia w drewnianych elementach konstrukcji lub meblach za szkody obwinia korniki. Owady te jednak nie mają z tym nic wspólnego, a najczęściej za ten stan rzeczy odpowiadają kołatki domowe, które oprócz spuszczela pospolitego w szczególności szkodzą drewnu znajdującemu się w mieszkaniach. Należą one do gatunku chrząszcza. Osiągają stosunkowo niewielkie rozmiary (dojrzałe osobniki do 6 milimetrów, larwy są mniejsze i osiągają 3-4 milimetry). Owady te posiadają ciemne ubarwienie.
Co znamienne, kołatek domowy jest insektem, dla którego nie ma znaczenia rodzaj, a także to, czy żeruje na starym, zagrzybionym czy zdrowym drewnie. Z tego względu znaleźć go można zarówno w użytkowanych przez wiele lat meblach, jak i nowych elementach wykonanych z tego surowca. Potrafi wyrządzić ogromne szkody, gdyż jest w stanie zaatakować całe drewniane konstrukcje. Insekt ten rozmnaża się w szparach czy też zakamarkach w surowcu, składając maksymalnie do 150 jaj (najczęściej jest ich od 30 do 60). Okres wylęgu trwa natomiast od 15 do 30 dni. Po tym czasie larwa zaczyna żerować w drewnie, doprowadzając do jego degradacji.
W Polsce istnieje ponad 800 gatunków pająków, a kosarz zwyczajny należy z pewnością do jednych z najpospolitszych. Nie osiąga jednak zbyt wielkich rozmiarów. Przeciętna długość ciała samca wynosi od 4 do 7 milimetrów, a samicy od 5 do 9 milimetrów. Ciało tych pająków wydaje się być owalne przez niewyraźną granicę pomiędzy głowotułowiem oraz odwłokiem. Kosarz zwyczajny bez względu na płeć posiada ciemny, szarobrązowy grzbiet, jedną parę oczu, a także jasny brzuch.
Ten rodzaj pająków spotkać można w głównej mierze w otwartych środowiskach. W szczególności do ich ulubionych terenów należą rozległe łąki, moczary oraz lasy. Spotkać je też można w centrach miast, ogrodach, gospodarstwach rolnych, czyli w zasadzie wszędzie tam, gdzie przebywać może człowiek. Kosarz zwyczajny prowadzi nocny tryb życia i raczej trudno spotkać go za dnia, choć nie jest to niemożliwe. Żywi się bezkręgowcami o miękkiej budowie ciała m.in. mszycami, gąsienicami czy też roztoczami. Samice tych pająków składają raz na rok jaja w ilości od 10 do nawet kilkuset, a proces ich rozwoju od wyklucia się może trwać nawet ponad 5 miesięcy.
Mimo że jednym tchem wśród najpopularniejszych krwiopijnych owadów wyróżnić możemy komary, muchy czy meszki, to do tej grupy z całym przekonaniem powinno zaliczyć się również kuczmany, choć pewnie niewiele osób tak naprawdę o nich kiedykolwiek słyszało. Istnieje jednak bardzo duże prawdopodobieństwo, że wiele osób miała styczność z tym insektem, lecz o tym nie wiedziała. Jest to możliwe w związku ze stosunkowo podobnym wyglądem do meszek, co sprawia, że są często z nimi mylone.
Podobieństw jest jednak więcej. Kuczmany są owadami stosunkowo niewielkich rozmiarów, gdyż osiągają maksymalnie 5 milimetrów wielkości. Są więc znacznie mniejsze od komarów oraz meszek. Mają małą głowę, parę wyłupiastych oczu, a także piórkowate czółka. Te ostatnie pełnią bardzo ważną rolę, gdyż są narządem słuchu u samców, pozwalającym im na wychwytanie dźwięków spowodowanych uderzeniem skrzydeł przez samice. Ten rodzaj insektów występuje zarówno w środowiskach wodnych, jak i wodnolądowych i lądowych. Co niezwykle ważne, kuczmany mogą przenosić wirusy i choroby groźne dla człowieka, a ich ugryzienia pozostawiają ślady utrzymujące się nawet przez tydzień na ciele ludzi.
Jeden z najbardziej dokuczliwych i nielubianych owadów, doprowadzający do szału wszystkie osoby, a którymi ma do czynienia. Kto zasługuje na tak niepochlebną laurkę? Oczywiście meszki. Są to owady o szarym lub ciemnym ubarwieniu najczęściej osiągające długość od 1,5 do 6 milimetrów. Ponadto posiadają krótkie i szerokie skrzydła, stosunkowo masywne czułki (zwłaszcza względem swojego krępego ciała z garbem), a także dosyć grube odnóża. Dorosłe osobniki zasiedlają wilgotne tereny znajdujące się w pobliżu zbiorników wodnych.
Tak jak w przypadku komarów, tak i w przypadku tego gatunku owadów, to samice meszek atakują chmarami człowieka oraz konie, świnie, krowy czy drób. Największa aktywność tych insektów przypada na popołudnie oraz wieczór. Samice meszek są tak bardzo uciążliwe dla zwierząt oraz ludzi, gdyż jako przyszłe matki muszą się lepiej odżywiać i w tym celu niezbędna jest krew. Samce tych owadów żywią się za to sokiem roślin oraz nektarem kwiatowym. Co znamienne, larwy tych insektów są dość pożyteczne, gdyż żywią się m.in. odchodami zwierząt, oczyszczając tym samym zbiorniki wodne. Samica meszki składa od 200 do 500 jaj, a okres wylęgu trwa od 2 do 3 tygodni.
Pluskwa domowa Cimex lectularius
|
fot. ERPOL "bardzo duże pluskwy opite krwią" |
Czym jest pluskwa? Jest jednym z najbardziej dokuczliwych pasożytów człowieka. Pluskwy żyją w otoczeniu ludzi - najczęściej w naszych sypialniach. Pluskwa domowa atakuje nie tylko ludzi, lecz także różne ssaki, ptaki i nawet gady. W warunkach domowych, dokuczają nam najczęściej nocą - gryząc nas w łóżkach. Stąd nazwa w jęz.angielskim - bedbug (żuk łóżkowy)
Ciało pluskwy domowej jest silnie spłaszczone, owalne, nieco zwężające się ku przodowi. Zabarwione jest na kolor brunatny, czerwonobrązowy.
Jak rozpoznać pluskwę?
Oznaki występowania pluskiew. Wskazówki świadczące o obecności pluskiew:
Zobacz też nasz krótki film o pluskwach ( film dla ludzi o mocnych nerwach )
Jak rozpoznać pluskwę domową?
cykl życia pluskwy domowej.
Dorosłe pluskwy osiągają długość do 4-5 mm, a szerokość około 3-4 mm. Na głowie znajdują się duże czarne oczy i cienkie czułki składające się z 4 członów, z których ostatni jest wydłużony nitkowato. Aparat gębowy jest typu kłująco-ssącego, dobrze przystosowany do przebijania skóry i pobierania płynnego pokarmu. W czasie spoczynku ułożony jest wzdłuż ciała w zagłębieniu po stronie brzusznej.
Warto wiedzieć o pluskwach...
Samice pluskiew składają jaja w marcu, maju i czerwcu w ilości nawet kilkudziesięciu sztuk. Okres rozwoju od jaja do dojrzałej pluskwy w temperaturze pokojowej trwa około 1-2 miesiące. Pluskwy pobierają krew co kilka dni, ale w przypadku braku żywiciela mogą przeżyć nawet do 12 miesięcy. Larwy pluskiew, które nie znalazły żywiciela, mogą żyć do 150 dni, ale ich rozwój ulega zahamowaniu. Larwa pluskwy może pobierać krew już po kilku godzinach po wylęgu. Po nassaniu krwi zmienia się jej zabarwienie ciała na czerwone. W trakcie jak krew ulega trawieniu, zabarwienie larwy ciemnieje. Pluskwy poddają się hibernacji, jeśli przez okres dłuższy niż 3 miesiące nie mogą znaleźć żywiciela. Samice pluskiew różnią się wyglądem od samców. Są większe i bardziej okrągłe. Po zapłodnieniu samica składa wiosną biało-perłowe jaja w bezpieczne miejsca.
Jaja przykleja do podłoża lepką wydzieliną, stąd czasami ciężko je usunąć.
Pluskwy unikają światła, a za dnia przebywają w ukryciu. Na człowieka napadają w nocy, podczas jego snu. Przebijają skórę w najdelikatniejszych miejscach i pobierają krew z naczyń włosowatych.
Pluskwa podczas ukłucia wprowadza substancje rozrzedzające krew (antykoagulant) celem jej łatwiejszego pobrania oraz substancje odpowiadające za miejscowe znieczulenie.
Podczas jednego posiłku pluskwa kuje kilkakrotnie. Krew pije przez 1-15 minut (najczęściej 3-5 minut). Ilość pobranej krwi może przewyższać ciężar pasożyta. Samice pobierają częściej krew i w większych ilościach niż samce, gdyż jest im potrzebna do produkcji znacznej liczby jaj. Pogryzienia przez pluskwy są bardzo swędzące, nieraz pieką. Najlepszym sposobem jest nie drapanie ukąszeń. Nie ma leku na ukąszenia pluskiew, jedyną pomocą może być łagodzenie np. aloesem. Często zdarzają się osoby nie uczulone na pogryzienia pluskiew, wtedy nie będą miały oznak ukąszeń oraz charakterystycznego swędzenia, może pojawić się ewentualnie zaczerwienienie które szybko znika.
Pluskwa odżywia się średnio raz na 7 dni. Wyższe temperatury mogą pobudzać owady do częstszego odżywiania się. Zwalczanie pluskiew jest dosyć trudnym i pracochłonnym zabiegiem, nasza firma oferuję usługę usuwania pluskiew ze 100% Gwarancją! Cennik zabiegów zwalczania pluskwy domowej - zakładka cennik dezynsekcja.
Posiadamy odpowiednie szkolenia i certyfikaty, aby wykonywać zabiegi odpluskwiania - zapraszamy do zakładki - referencje i certyfikaty.
Polecamy skorzystać z naszych usług odpluskwiania. Sprawdzone sposoby zwalczania pluskwy domowej - patrz cennik dezynsekcja. Skuteczne odpluskwianie tylko u nas! Odpluskwianie w Warszawie i okolicach.
Jeśli chcesz zwalczyć pluskwy SAMODZIELNIE zapraszamy do naszego sklepu www.pryskaj.pl celem zakupu profesjonalnych środków.
Pozbądź się pluskiew skutecznie - skorzystaj z naszych rad:
Przy dużych ilościach owadów ( widzianych około kilkunastu szt.) polecamy skorzystać z usługi profesjonalnego zwalczania pluskiew. Próby usunięcia owadów samodzielnie są bardzo trudne i kosztowne.
Gryzek psocoptera potocznie - PSOTNIK lub wesz książkowa - BOOKLICE, BOOK LOUSE z łac. Liposcelis bostrychophilus
Nie każdy zna Gryzki Psocoptera. Do ich określania na świecie używa się nazwy booklice co w wolnym tłumaczeniu oznacza wesz książkową, choć zupełnie wszami nie są. W naszym kraju określane najczęściej: psotnikami lub gryzkami. Isnieje wiele gatunków, jednakże tylko nieliczne gryzki występują w naszych mieszkaniach. Najpospolitszy u nas jest psotnik Liposcelis bostrychophilus, psotnik lalotek Lachesilla pedicularia i zakamarnik pulsorz Trogium pulsatorium. Jeśli chodzi o ich wygląd i budowę to wyróżnia się te które posiadają delikatne skrzydełka, i te które ich nie mają. Są wtedy zredukowane i wyglądem przypominają bardziej łuski lub wypustki. Wyglądem przypominają termity gdyż są z nimi blisko spokrewnione. Można pomylić je z wszołami lub wszami. Ze względu na ich rozmiar, należy użyć mikroskopu lub dobrego szkła powiększającego. Duża głowa z czułkami i słabo rozwiniętymi wypukłymi oczami jest wyraźnie oddzielona od przedtułowia. Tułów zdecydowanie wiekszy o wydłużonym kształcie. Aparat gębowy - gryzący. Kolor zróznicowany, od blado szarego, poprzez białożółte, żółte, po brązowe. Ciało typu miękkiego.
Ciekawostką w przypadku wielu gatunków gryzków jest fakt który na myśl przywodzi słynną produkcję filmową "Seksmisja", gdzie płeć męska stała się zbedna, a rozwój gatunku odbywał się partenogenetycznie. Z jajeczek które nie były zapłodnione, rozwijają się żeńskie osobniki potomne. Jajeczka - do 200szt, samice przyklejają do podłoża i maskują resztkami pokarmu. Rozwój z jajeczek 3-4 tygodnie.
Czym się żywią, i gdzie je mozna spotkać?
Psotniki można spotkać w zasadzie wszędzie. Oczywiście niezbędne jest sprzyjające środowisko - zwiekszona wilgotność, słaba wentylacja, nieogrzewane pomieszczenia. Takie środowisko jest sprzyjające do rozwoju i powstawania pleśni i grzybów, które są typowym pokarmem gryzków. Nowo oddane mieszkania, domy a w szczególności pomieszczenia piwniczne, strychy, komórki i magazynki z żywnością będą tymi gdzie znajdziemy je w pierszej kolejności. W spiżarniach, i magazynach produktów spożywczych, często porażają zboże i produkty zeń wytworzone tj. produkty przemiału, makarony, pieczywo a nawet słodycze.
Booklice ew book louse jest potoczną nazwą w jezyku angielskim oznaczającą wszy książkowe. Nazwa ta została gryzkom nadana gdyż ich występowanie jest powszechne w starodrukach i w książkach gromadzonych w archiwach i bibliotekach. Chcesz dowiedzieć się jeszcze więcej o gryzkach? Kliknij na: artykuł o gryzkach.
Pewnie każdy z nas kojarzy przemiłą i pomocną bohaterkę serialu animowanego o wdzięcznym imieniu Maja, która nie robi nikomu krzywdy. Obraz wynikający z bajki ma wiele wspólnego z rzeczywistością, gdyż rzeczywiście pszczoła miodna niczym niezagrożona nie zaatakuje bez powodu człowieka. Ten pospolity owad występuje na terenie całej Polski i jest zdecydowanie najpopularniejszym oraz najbardziej znanym przedstawicielem rodziny pszczołowatych. Posiada on brązowe ubarwienie (niektórzy go nazywają nawet miodowym), a także okrągły kształt, który wynika z mniej widocznego dla ludzkiego oka przewężenia pomiędzy tułowiem a odwłokiem. Osiąga wielkość od 11 do 23 mm.
Owady te zbierają nektar oraz pyłek kwiatów, które stanowią ich główne źródła pożywienia, przy okazji zapylając rośliny. Pszczoła miodna żyje w hierarchii, co oznacza, że społeczeństwo tych owadów składa się z królowej, trutni oraz robotnic. Ostatnie z wymienionych stanowią 99 % populacji i to je spotykamy na swojej drodze. Mimo że owady te kojarzą nam się obecnie jedynie z ulami, w naturze zamieszkują jaskinie i dziuple pustych drzew. Pszczoły miodne żądlą wyłącznie w obliczu zagrożenia i w kontakcie ze skórą człowieka, odrywają swoje żądło z częścią wnętrzności, co jest jednoznaczne z ich śmiercią. Ich jad jest groźny dla osób uczulonych na niego. W przypadku zwykłego człowieka o wadze 70 kg śmiertelna okazać się może dawka około 100 użądleń.
Rozkruszek Acaarus
.jpg)
Rozkruszki należą do rodziny roztoczy astigmatycznych zasiedlających różne środowiska.
Są wśród nich szkodniki występujące w produktach spożywczych. Rozkruszki są małymi (trudnymi do zauważenia gołym okiem) szkodnikami osiągającymi rozmiar ciała od 0,2-0,7 mm o barwie białej, beżowej.
Najpopularniejszym jest rozkruszek mączny (Acarus siro).
Innym popularnym gatunkiem rozkruszków jest:
Rozkruszek serowy (Tyrophagus casei) to gatunek roztocza będący groźnym szkodnikiem serów.
Rybik cukrowy potocznie SREBRZYK łac. Lepisma saccharina
Jest to dość często spotykany szkodnik. Występuje zarówno w mieszkaniach jak i zakładach produkcyjnych np. piekarnie. Można go spotkać na swej drodze głównie nocą w wilgotnych pomieszczeniach. W mieszkaniach występuje głównie w łazience. Ze względu na swą budowę, bardzo łatwo chowa się we wszelkich zakamarkach, szczelinach i pęknięciach. Lubi ciepłe i zacienione miejsca. Można go wypatrzeć np pod obudową wanny, brodzika, pod kafelkami i listwami przypodłogowymi.
Długość osobnika dorosłego to ok.10mm. Jest koloru szaro-srebrzystego, stąd potoczna nazwa "srebrzyki".
Rybiki rosną bardzo wolno,wylęgają się z jajeczek a po wylężeniu młody wygląda dokładnie jak dorosły, różniąc się jedynie wielkością.
Ich pokarmem jest celuloza, glukoza i polisacharydy. Może to być papier, resztki ze stołu, kleje, tapety, wełna, skóra itp.
Zobacz materiał video o tym popularnym szkodniku na naszym kanale YouTube kliknij
Nazwa tego owada nie bierze się znikąd. Rybik piekarniany to bowiem szkodnik, który żeruje w szczególności w miejscach, gdzie występuje wysoka temperatura (np. w piekarniach czy też kuchniach). Stosunkowo rzadko występuje w domach, choć można go spotkać w pobliżu pieców czy też wewnątrz piekarnika. Miejsca jego występowania są ściśle powiązane również z rodzajami pożywienia, którymi się zadowala. Opisywany rodzaj rybika żeruje najczęściej na mące, pieczywie czy też kaszach. Nie pogardzi również cukrem.
Owad ten jest stosunkowo niewielki, gdyż maksymalnie osiąga on wielkość 13 milimetrów. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać więc, iż trudno go zauważyć. W rzeczywistości jest jednak inaczej. Szkodnik ten posiada bowiem czułki większe niż jego ciało, przez co można odnieść wrażenie, że rybik jest znacznie większych rozmiarów. Ciało owada pokryte jest żółtawymi i czarnymi łuskami. Tak jak w przypadku ich kuzyna rybika cukrowego, szkodniki te rosną dosyć wolno, a do ich szybszego wzrostu potrzebna jest wysoka temperatura. Larwy nie wykluwają się bowiem z jaj, gdy temperatura w pomieszczeniu jest niższa niż 23 stopnie Celsjusza.
To rodzaj chrząszcza pochodzącego z rodziny drwionkowatych. Występuje praktycznie w każdym europejskim kraju, a także zamieszkuje Kaukaz oraz Syberię. Jest to jeden z największych szkodników drewna, gdyż powoduje jego rozległe i głębokie uszkodzenia, niszcząc je na całej długości. Rytel pospolity pojawia się zarówno w lasach liściastych i iglastych, jak i mieszanych. W szczególności upodobał sobie modrzewie, graby czy też sosny, które zapewniają mu najlepsze warunki do rozwoju. Można go spotkać również w składnicach drewna.
Gatunek tego owada najczęściej żeruje na drzewach ściętych, złamanych, powalonych, a także pozbawionych kory. Ze względu na duże wymagania zasiedla wyłącznie te gatunki drzew, w których wilgotność struktury wynosi nie mniej niż 30 %. Jeśli chodzi o wygląd, to rytel pospolity posiada wydłużone walcowate ciało dochodzące do wielkości 18 milimetrów. Owad ten ma dwie miękkie, rozchodzące się pokrywy, a także piłkowane czułki. Samica tego szkodnika różni się ubarwieniem od samca. Najczęściej są one żółto- lub czerwonobrunatne. Samce rytla pospolitego mogą za to posiadać barwę od żółtej aż do czarnej.
Wiele osób na sam widok tego owada dostaje przysłowiowych „ciarek na plecach”. Na temat skorka pospolitego powstało wiele mitów, które niekoniecznie są zgodne z prawdą, lecz budzą strach. Popularna „szczypawka” lub „szczypawica” to owad, który powszechnie występuje w naszym kraju i nie sposób go pomylić z żadnym innym. Posiada on bowiem spłaszczone ciało najczęściej w kolorze brunatnym lub rudawobrunatnym zakończone odwłokiem z cęgami (pospolicie zwanymi szczypcami - stąd jego potoczna nazwa). Zdarzają się również osobniki o ubarwieniu brązowo-żółtym.
Opisywane skorki pospolite uwielbiają cień i wilgoć, dlatego też rzadko je można spotkać w miejscach nasłonecznionych. Jak można więc się domyślić, ich największa aktywność przypada na godziny nocne. Wtedy też wychodzą na żer. Należy również wspomnieć o tym, że ten gatunek owada, mimo ich pożyteczności (zjadają mszyce, gąsienice czy też larwy much) jest uważany powszechnie za szkodnika. Dzieje się tak ze względu na inne pozycje znajdujące się w jadłospisie „szczypawicy”, a mianowicie młode, zdrowe rośliny ogrodowe, które bardzo często służą mu jako obiekty podgryzania.
Często mówi się również o nim jako o spuszczelu domowym. Niezależnie jednak od stosowanej nomenklatury jest to chrząszcz z rodziny kózkowatych. Owad ten osiąga wielkość od 7 do 25 centymetrów, co sprawia, że można go zauważyć gołym okiem. Najczęściej przybiera barwę czarną lub ciemnobrunatną. Spuszczel pospolity posiada spłaszczone i wydłużone ciało, a na jego wierzchu znajdują się szare i gęste włoski. Budowa samicy jednak różni się od budowy samca. Żeński osobnik tego owada jest większy, lecz przez to również nieco wolniejszy. Posiada również ciało zakończone odwłokiem. Niezależnie od płci, insekt ten potrafi latać, choć samice wykonują tę czynność stosunkowo niezdarnie.
O tym gatunku owada mówi się, że jest szkodnikiem nie bez powodu. Występują bowiem w drewnianych konstrukcjach, gdzie składają jaja. Młode osobniki podczas swojego długoletniego życia (potrafią przeżyć nawet 16 lat w niezwykle sprzyjających warunkach) drążą drewno w poszukiwaniu składników odżywczych, co jednocześnie powoduje ogromne zniszczenia w jego strukturze. W efekcie końcowym drewniane elementy tracą swoje parametry nośne i stają się bezużyteczne.
Mklik figowiak
Kolejnym szkodnikiem z rodziny omacnicowatych, który żeruje na produktach spożywczych, jest mklik figowiak, zwany inaczej mklikiem mącznym. Motyl ten żywi się suchym pokarmem takim jak mąka, kasza, ziarna zbóż, płatki, orzechy czy pieczywo. Oznaką, że znalazł się on w naszej kuchni, magazynie czy jakimkolwiek innym pomieszczeniu, w którym przechowujemy jedzenie, jest charakterystyczne rozdrobnienie pokarmów suchych oraz przyklejanie się grudek jedzenia do powierzchni opakowań.
Figowiak bytujący w pokarmach suchych wykorzystuje je, by zbudować oprzęd, dzięki któremu chroni się przed czynnikami zewnętrznymi. Najprostszą metodą na pozbycie się tego szkodnika z domowej kuchni jest wyrzucenie zanieczyszczonych pokarmów oraz przechowywanie suchej i sypkiej żywności w szczelnych opakowaniach z drewna, szkła lub grubego tworzywa sztucznego.
Dojrzałe owady wyposażone są w skrzydła o rozpiętości 2,5 cm. Pierwsza para skrzydeł, na przodzie, ma białawy kolor, a tylna – szary. Różnica w barwie jest pierwszą wskazówką, że mamy do czynienia z tym motylem.
Mklik mączny
Jeśli przechowujesz w domowej spiżarni sypkie produkty spożywcze, musisz liczyć się ze szkodnikami. Jednym z najpopularniejszych jest mklik mączny, który żywi się mąkami, kaszami i makaronami. Oprócz tego może „skusić się” na suszone owoce, orzechy oraz czekoladę. To niewielki owad, który z wyglądu przypomina mola spożywczego. Ma dwie pary skrzydeł o rozpiętości 2,5 cm. Ze względu na jasne, biało — beżowe zabarwienie tułowia można go nie zauważyć na tle kaszy czy ryżu. Z tego powodu warto odpowiednio zabezpieczyć żywność.
Owad może z łatwością przedostać się przez plastikowe opakowania, w których najczęściej sprzedawane są produkty spożywcze. Jeśli chcemy zapobiec zagnieżdżeniu się tych szkodników w naszych szafkach i spiżarniach, powinniśmy umieścić suchą żywność w szczelnych pojemnikach ze szkła lub grubego tworzywa sztucznego. Gdy zrobiliśmy to za późno i w naszej kaszy, mące czy makaronie już żeruje mklik mączny, warto skorzystać z usług naszej firmy, która sprawnie usunie go z pomocą silnych detergentów.
Samice mklika składają jaja tuż po przekształceniu się w imago. Żeby to było możliwe, potrzebują pożywienia, którym są produkty mączne. Jaja składane są do 48 godzin po kopulacji, w temperaturze 20–23°C. Tworzą skupiska pokryte wydzieliną z gruczołu szyjnego, które przylegają do podłoża. Ilość jaj waha się między 50 a 500 i zależy od stanu zdrowia samicy oraz samca. Warunki środowiskowe też mają na nią wpływ: samce wystawione na ciągłe oświetlenie mają mniejsze zdolności reprodukcyjne niż te, które przebywają pod zmiennym światłem.
Najważniejszym objawem wskazującym na to, że w Twojej spiżarni zagnieździł się mklik mączny, jest rozdrobnienie pokarmu. Larwy owada przeżuwają oraz wydalają jedzenie, w związku z czym grudki kaszy lub mąki zaczynają przyklejać się do opakowania. Kolejną oznaką jest obecność niewielkich, „pajęczych” nitek, do których przyczepione są małe zlepki jedzenia.
Mklik próchniczek
Jeśli przechowujesz w domowej spiżarni sypkie produkty spożywcze, musisz liczyć się ze szkodnikami. Jednym z najpopularniejszych jest mklik mączny, który żywi się mąkami, kaszami i makaronami. Oprócz tego może „skusić się” na suszone owoce, orzechy oraz czekoladę. To niewielki owad, który z wyglądu przypomina mola spożywczego. Ma dwie pary skrzydeł o rozpiętości 2,5 cm. Ze względu na jasne, biało — beżowe zabarwienie tułowia można go nie zauważyć na tle kaszy czy ryżu. Z tego powodu warto odpowiednio zabezpieczyć żywność.
Każdy z nas chce uchronić się przed szkodnikami we własnej kuchni. Jeśli magazynujemy suche i sypkie produkty, powinniśmy wiedzieć, że może nas „odwiedzić” mklik próchniczek. Jest to największy motyl z rodziny omacnicowatych, który występuje we wszystkich strefach klimatycznych. Rozpiętość jego skrzydeł wynosi 20 – 25 mm, a długość ciała: 10 – 14 mm. Jego znakiem charakterystycznym jest niebieskawo – szary odcień przedniej pary skrzydeł; co ważne, występują też na nich czarne, zygzakowate linie. Tylne skrzydła mają jaśniejszą, szarą barwę z ciemną obwódką. Warto zaznaczyć, że są szersze niż przednia para.
Mklik próchniczek składa około 150 owalnych, gładkich jaj, z których po 6 – 8 dniach wylęgają się larwy o długości do 20 mm. Jeśli chcesz je rozpoznać w swojej spiżarni, warto wiedzieć, że gąsienice mają białe, różowawe lub zielonkawe ciało pokryte delikatnymi włoskami, a do ciemną głowę, która odróżnia się od tułowia.
Dorosłe motyle mklika próchniczka siedzą nieruchomo na ścianach lub opakowaniach produktów spożywczych. W ten sposób możesz je łatwo zauważyć...pamiętaj tylko, że są aktywne tylko w nocy. Wtedy nie tylko pobierają pokarm, ale też składają jaja prosto na żywność lub w jej pobliżu.
Po wykluciu się poczwarki tworzą wytrzymałe, trudne do wykrycia kokony – w tym celu najczęściej wybierają szpary, szczeliny oraz zgięcia opakowań z jedzeniem. Co ważne, te zwierzęta są bardzo odporne na niskie temperatury, dlatego mogą przeżyć nawet wtedy, gdy w pomieszczeniu zrobi się chłodno.
Mklik próchniczek żywi się suchymi produktami takimi jak mąka, zboża, otręby, kasze czy pasze. Poza tym może „skusić się” na suszone warzywa i owoce, przyprawy, kakao oraz nasiona roślin strączkowych. Znajdziesz go nie tylko w Twojej prywatnej kuchni, ale też młynach, piekarniach oraz magazynach, w których składowane są wyżej wymienione produkty. Żeby się przed nim uchronić, należy przechowywać je w szklanych opakowaniach lub takich wykonanych z grubego tworzywa sztucznego. W przypadku, gdy szkodnik rozpanoszył się w Twojej przestrzeni na dobre, warto skorzystać z usług firmy dezynsekcyjnej.
Mól ziarniak
Jeśli przechowujemy żywność w domowej spiżarni, musimy liczyć się z obecnością szkodników. Jednym z nich jest mól ziarniak, czyli motyl nocny żerujący na nasionach: nadgryza je i przedostaje się do środka. Warto wiedzieć, że ziarna to pokarm dla larw tego owada — dorosłe osobniki go nie spożywają. To znaczy tyle, że możemy odkryć w swoich zbożach niewielkie, ruchliwe i jasnożółte robaczki, które za około 2 miesiące przeistoczą się w motyle.
Dorosła forma mola ziarniaka znosi około 20 000 – 25 000 jaj, z których wykluwają się larwy: ich ilość zależy od wilgotności powietrza. Po wykluciu larwy przegryzają się przez powłokę ziarna i wyjadają znajdujące się we wnętrzu bielmo bogate w składniki odżywcze takie jak tłuszcze, proteiny oraz węglowodany. W trakcie rozwoju czerwie przędą kokon z nici oraz resztek jedzenia. Jeśli masz podejrzenie, że ten szkodnik zagnieździł się w Twojej spiżarni, zajrzyj do wszystkich szczelin i zakamarków — właśnie tam możesz znaleźć jego larwy.
Przepoczwarzony mól ziarniak to jasny motyl z tułowiem o długości wynoszącej 10 – 14 mm. Ma dwie pary skrzydeł i rozpiętości około 14 mm. Pierwsza z nich jest srebrzysta z żółto — czarnym wzorem; druga z kolei ma kolor szary. Każda z nich jest charakterystycznie wystrzępiona. To właśnie ta cecha odróżnia ten gatunek od innych przedstawicieli z rodziny molowatych oraz omacnicowatych.
Jeśli zauważysz w swojej spiżarni niewielki kokon albo dostrzeżesz w zbożach drobne, jasnożółte larwy, powinieneś w pierwszej kolejności wyrzucić wszystkie nasiona, które masz. Następnie trzeba dokładnie przemyć wszystkie półki, a na dodatek potraktować wodą z octem. W przypadku, gdy w Twojej kuchni zagnieździło się wiele tych szkodników, warto zwrócić się o pomoc do profesjonalnej firmy, która wykona zabieg dezynsekcji.
Możesz też zapobiec pojawieniu się mola ziarniaka. W tym celu przechowuj swoją żywność w szczelnie zamkniętych pojemnikach ze szkła lub grubego tworzywa sztucznego. Warto też regularnie porządkować oraz wietrzyć spiżarnię.
Mucha domowa łac. Musca domestica
Pospolita mucha domowa jest szkodnikiem występującym na całym świecie.
Osiąga zwykle 7-9 (wyjątkowo 10) mm długości i jest szaro czarno ubarwiona.
Nie kłuje nie wysysa krwi, ale daje się we znaki swym natręctwem, a poza tym jest niebezpieczna, bo siadając nie tylko na środkach spożywczych, lecz również na padlinie, kale itp. może przenosić wiele chorób (salmonelozy, cholera, dur brzuszny...) wywoływanych przez bakterie wirusy lub pasożyty. Stwierdzono, że jedna mucha może przenosić na swoim ciele ponad milion bakterii.
Rozrodczość jej jest olbrzymia. Jedna para much może spłodzić rocznie biliony potomstwa.
Przy ciepłej i wilgotnej pogodzie miesięcznie mogą powstać dwa, a nawet trzy pokolenia. Na szczęście ograniczają to wrogowie naturalni muchy.
Mucha lęgnie się od marca praktycznie w każdym wilgotnym organicznym materiale, najczęściej duże ilości w pobliżu siedlisk ludzkich lęgną się w: nawozach odzwierzęcych, ludzkich odchodach, śmieciach, rozkładających się warzywach i innych roślinach, odpadkach organicznych z gospodarstw domowych. Mucha przechodzi przeobrażenie zupełne. Larwy odżywiają się substancjami roślinnymi i zwierzęcymi będącymi zwykle w stanie rozkładu.
Osiągają one do 15 mm długości. Znajdowane w odpadkach i wszelkich gnijących substancjach także w glebie ciemnobrunatne bobówki mają do 8 mm. Muchy są aktywne w dzień lubią ciepłe nasłonecznione powierzchnie. W budynkach podczas nocy lub w chłodne dni muchy zazwyczaj odpoczywają na podłogach, ścianach, sufitach. Na zewnątrz na roślinach, na ziemi, płotach, puszkach i innych tym podobnych elementach. Muchy wybierają rogi, załamania ścian i ich krawędzie oraz cienkie przedmioty, kable, struny, najchętniej ukrywają się blisko źródła pożywienia na wysokości 150–450 cm od podłoża.
Materiał video o chorobach przenoszonych przez muchy domowe
Bolimuszka kleparka - mucha jesienna łac. Stomoxys calcitrans
Często nazywana „końską”, gdyż w głównej mierze możemy spotkać ją w okolicach stadnin lub stajni. Bolimuszka kleparka to niedaleka kuzynka zwykłej muchy domowej, której jednak ugryzienia są zdecydowanie bardziej bolesne, o czym świadczy sama nazwa tego latającego owada. Cierpienie z tego powodu spowodowane jest pobieraniem krwi ze swoich ofiar, czyli ludzi oraz zwierząt za pomocą długiej, cienkiej kłujki. Nie przeszkadzają jej nawet stosunkowo grube warstwy ubrań, ponieważ jest w stanie zaatakować mimo ich obecności.
Opisywana bolimuszka kleparka różni się od zwykłej muchy domowej, gdyż posiada szaroczarne ubarwienie, przezroczyste skrzydła, ciemno podłużne pasy, a także ciemno plamkowany odwłok. Jest również nieco mniejsza, ale za to szersza. Niezwykle często szuka schronienia w naszych domach. Nad wyraz widoczne jest to zwłaszcza z końcem lata lub początkiem jesieni. Szuka bowiem schronienia przed chłodnymi wieczorami oraz nocami. Głównie spotkać ją można we wsiach, bardzo rzadko za to pojawia się na terytorium miast.
Muszka owocowa, owocówka, WYWILŻNA łac. Drosophila melanogaster
Wywilżna to niewielki owad (wielkości 2-3 mm) należący do rzędu muchówek. Tułów i odwłok koloru jasnożółtego do brązowego, odwłok od dołu jasnoszary. Cechą charakterystyczną większości owadów tego gatunku są duże, wyraźne czerwone oczy. Nazwa muszka owocowa pochodzi stąd, że owady te odżywiają się gnijącymi owocami. Muszki owocowe można spotkać w pobliżu fermentujących owoców, wina, słodkich konfitur, dżemów, a także octu. Dorosła samica może jednorazowo złożyć od 10 do 20 jaj, a w ciągu całego życia 200 – 300 jaj. Rozwijające się larwy żywią się mikroorganizmami występującymi na tych samych produktach w trakcie rozkładu i procesu gnicia.
Obejrzyj nasz materiał video o muszkach owocowych zrealizowany z udziałem Eryka Połeć dla TVP2 Pytanie na niadanie.
Mrówka pospolita - hurtnica pospolita łac. Lasius niger
Robotnice 3-4,5 mm długości, królowe długości 15 mm; robotnice koloru ciemnobrązowoczarnego, królowe brązowe. Owad ruchliwy, gnieździ się w trawie, w ścianach i pod brukowanymi drogami. Poszukuje pożywienia w dużym promieniu od mrowiska i może także wnikać do domów. Poszukujące pożywienia robotnice zanieczyszczają żywność i powierzchnie oraz niepokoją swoimi wędrówkami. Preferują słodkie pokarmy. W ogrodach odkrywają korzenie roślin i przesuszają glebę. Hodują szkodliwe mszyce dla rosy miodowej. Z drugiej strony są pożyteczne, gdyż są drapieżcami dla innych owadów i koprofagów oraz nekrofagów. Społeczne zwyczaje mrówek spowodowały rozwój systemu kastowego, gdzie poszczególne osobniki są odpowiedzialne za określone obowiązki w społeczeństwie mrówek. Są tam robotnice(sterylne samice), płodne samce i królowe (płodne samice). Robotnice budują i rozbudowują mrowisko, opiekują się larwami, poszukują pożywienia i wtedy stają się szkodnikami. Królowe żadnych z tych prac nie wykonują, pozostają cały czas w mrowisku.
Mrówka faraona FARAONKA łac. Monomorium pharaonis
Mrówki faraona pochodzą ze strefy tropikalnej. Obecnie owad kosmopolityczny.
Rozwleczone po świecie wraz z rozwojem handlu. W rejonach o klimacie umiarkowanym, ze względu na wymagania cieplne i wilgotnościowe, ich bytowanie ograniczone jest do wnętrz budynków. W krajach o klimacie tropikalnym ich wystepowanie ma również miejsce na zewnątrz w otwartm terenie. Mrówki faraona można znaleźć w bardzo różnych miejscach: w domach mieszkalnych, hotelach, szpitalach, biurach, zasiedlają budynki z produktami spożywczymi, ogrody zoologiczne i statki.
Charakterystyka: robotnice są długości 1,5 - 2 mm, o barwie żółto-brązowej, niekiedy z ciemno brązowym odwłokiem. Samce są większe o długości do 3mm, czarne, uskrzydlone, lecz nie latają. Królowe jak u innych gatunków są zdecydowanie największe i osiągają rozmiary 3,6 - 5 mm długości, ciemnoczerwone, uskrzydlone, również nie fruwają. Ciekawostką jest iż mrówki tracą skrzydła tuż po kopulacji.
Zaleszczotek pospolity ( książkowy ) łac. Chelifer cancroides
Ten pajęczak nie jest w żadnym wypadku szkodliwy dla ludzi, ale jego wygląd może wywołać strach u niejednej osoby. Wszystko z powodu wyraźnie zaakcentowanych szczękoczułek zakończonych szczypcami, które sprawiają, że prezentuje się jak bardzo niewielki skorpion. Zaleszczotek pospolity osiąga bowiem wielkość w granicach 2 – 4,5 milimetrów. Jest drapieżnikiem, który poluje na mniejsze lub równe sobie owady np. wszy, roztocza czy też larwy niewielkich chrząszczy. Zjadanie wymienionych owadów to nie jedyny powód świadczący o jego pożyteczności. Pajęczak ten skutecznie eliminuję warrozę oraz likwiduje larwy barciaka z uli, nie czyniąc pszczołom żadnej krzywdy. W zasadzie pszczoły oraz zaleszczotki pospolite żyją ze sobą na zasadzie symbiozy. Opisywane stworzenia spotkać można jednak nie tylko w ulach, ale również w bibliotekach pośród starych książek, przez co nazywane są one często również książkowymi. Pajęczaki te chronią je przed szkodnikami zjadającymi papier. Zaleszczotek pospolity posiada ciało koloru ciemnobrązowego, z kolei jego nogi i szczękoczułki są barwy czerwonawej.
Komar brzęczący łac. Culex pipiens
Komar brzęczący jest najpospolitszym „kwiopijcą” w środowisku miejskim . Może lęgnąć się nawet w zbiornikach bardzo zanieczyszczonych, takich jak odstojniki ścieków i przeciekające węzły cieplne. Jego rozwój może się odbywać w całkowitej ciemności przez cały rok, jeżeli tylko temperatura wody w zalanych piwnicach nie spada poniżej 14oC. Może stać się lokalną plagą, jeśli namnoży się licznie np. w piwnicach z cieknącą wodą. Z tych miejsc przedostaje się do pomieszczeń mieszkalnych i może atakować ludzi nawet w grudniu lub w styczniu.
Samica kopuluje jeden raz w życiu, a otrzymane od samca plemniki gromadzi w ciele w specjalnym zbiorniczku. Plemniki stopniowo są uwalniane w celu zapłodnienia rozwijających się jaj. Do produkcji jaj samica potrzebuje wysoko białkowego pokarmu, a więc krwi, dlatego zaraz po kopulacji poszukuje gospodarza. Człowiek wydziela charakterystyczny dla niego zapach, dwutlenek węgla i ciepło, czym wabi komary.
Aparat gębowy samicy jest typu kłująco-ssącego. Skórę przebijają igiełkowate żuwaczki i szczęki. Przez kanalik znajdujący się w podgębiu komar spuszcza do rany ślinę, która zawiera substancje zapobiegające krzepnięciu krwi ( antykoagulanty ). Warga górna tworzy rynienkę, którą krew żywiciela przedostaje się do przewodu pokarmowego komara. U samców narządy gębowe są bardzo uproszczone i nie potrafią nimi przebić skóry ssaków. Odżywiają się wyciekającym sokiem roślin i nektarem kwiatów.
Zadarlica spiżarnianka
Jeśli przechowujesz sypkie produkty, suszone zioła i przyprawy, w Twojej spiżarni może pojawić się zadarlica spiżarnianka. To szkodnik z rodziny omacnicowatych, który ma dwie pary brązowych skrzydeł w charakterystyczne wzory. Ich rozpiętość wynosi od 2 do 3 cm. Cechą szczególną tych owadów jest zadarty do tyłu, żółto — brązowy odwłok. Co ważne, ten motyl żeruje przede wszystkim na zawilgoconych produktach spożywczych, w tym mące czy otrębach; oznaką jego występowania jest zbijanie się ich w niewielkie grudki.
Samica zadarlicy spiżarnianki składa około 120 jaj na ścianach, opakowaniach bądź żywności. Po wykluciu gąsienice przebywają w rurkowatym oprzędzie oraz żerują wspólnie aż do przekształcenia się w imago. Ich rozwój trwa około 2 miesiące, jednak w bardzo dobrze ogrzewanych pomieszczeniach może odbywać się przez cały rok.
Warto wiedzieć, że jest to motyl aktywny nocą. Jeśli zagnieździł się w Twojej kuchni, dobrze jest skorzystać z usług naszej firmy, która usunie go z pomocą silnych środków chemicznych.
Szerszeń europejski łac. Vespa crabro
Owad pospolity na terenie całej Polski. Jest największym przedstawicielem z rodziny osowatych w Europie.
Ze względu na coraz mniejszą ilość naturalnych siedlisk, szerszeń jest powszechnie spotykany w okolicach zabudowań gospodarczych, mieszkalnych człowieka gdzie wykorzystuje istniejące elementy konstrukcyjne. Szerszenie są owadami jadowitymi a ich jad może być dla człowieka groźny (szczególnie osób uczulonych). Za jednym użądleniem szerszeń jest w stanie wstrzyknąć ok. 0,2mg jadu. Dawka śmiertelna dla człowieka (nie uczulonego), to ok.10-90mg na kilogram masy ciała, co przy wadze ok.70kg za dawkę śmiertelną możnaby uznać co najmniej 3500 użądleń.
Szerszenie dość często zakładają gniazda wykorzystując puste dziuple w drzewach - szczególnie liściastych.
Samica jest większa od samca, i może osiągać do 35mm długości. Ubarwienie czarne z rudo-żółtymi paskami. Głowa czarna z charakterystycznym żółtym rysunkiem. Samce nie posiadają żądła i mają dłuższe czułki a ich wielkość ogranicza się do 23mm.
Zapłodnione na jesieni samice które przezimowały, wczesną wiosną zakładają gniazdo, budując je ze śliny i cząsteczek próchniejącego drewna - tworząc w ten sposób masę papierową, jako budulec. Następnie składają jaja w pierwsze zbudowane komórki plastra. Z jaj wylęgają się larwy które samica (matka) karmi sokami roślin i owadów, a po ich dorośnięciu stają się robotnicami pilnującymi gniazda, dbając o jego rozbudowę jak również o dokarmianie pozostałych larw. Ostatnie przepoczwarczone larwy stają się płodnymi samcami i samicami, gdzie podczas lotu godowego dochodzi między nimi do kopulacji i zapłodnienia. Samce i robotnice giną z chłodu i głodu. Cały cykl się od nowa powtarza wiosną.
Omacnica spichrzanka
Ten owad to jeden z najpopularniejszych szkodników, z którymi mamy do czynienia w codziennym życiu. Omacnica spichrzanka zwana jest potocznie molem spożywczym lub kuchennym. To ćma z rodziny omacnicowatych, która żeruje na wyrobach cukierniczych i pokarmach suchych takich jak mąka, zioła, otręby, kasza czy cukier. Potrafi wytrzymać w niskich temperaturach i przetrwać w nieogrzewanych pokojach mieszkalnych oraz przemysłowych (młyny, piekarnie, sklepy). Wszystkie produkty, na których żeruje, zanieczyszczone są odchodami, przędzą oraz martwymi owadami.
Omacnica spichrzanka ma skrzydła o rozpiętości wynoszącej 14 – 18 milimetrów. Jej gąsienice mają brązową głowę oraz białe ciało, które w miarę rozwoju zmienia kolor na czerwony, pomarańczowy lub zielony w zależności od tego, jaki pokarm przyjmują. Owad ten składa niewielkie, białe, okrągłe jaja o wymiarach 0,6 × 0,4 milimetra. Okres żerowania gąsienic trwa 3 tygodnie; przepoczwarzenie zachodzi w miejscach, do których trudno się dostać takich jak szczeliny czy zagięcia opakowań spożywczych.
Poczwarki omacnicy spichrzanki mogą przegryźć foliowe torebki o grubości wynoszącej prawie 1 milimetr. Z tego powodu warto pakować suche, sypkie pokarmy do szczelnie zamykanych pojemników ze szkła, drewna lub grubego tworzywa sztucznego. Wtedy możemy mieć pewność, że szkodniki te nie zagnieżdżą się w kuchni, a nasze jedzenie będzie wolne od zanieczyszczeń.
W sytuacji, gdy w naszej kuchni zagnieździ się już omacnica spichrzanka, możemy sięgnąć po domowe sposoby na to, żeby się jej pozbyć. Dobrym pomysłem jest wymrażanie: w związku z tym należy umieścić artykuły spożywcze w temperaturze – 15; warto również wypróbować wygrzewanie, które polega na przeniesieniu produktów do piekarnika nagrzanego do temperatury 50–52 °C. Jeśli zanieczyszczenia są drobne, doskonałym rozwiązaniem jest odsianie mąki, ziaren czy innych suchych produktów.
Jeśli siedlisko moli spożywczych jest zbyt duże, należy skontaktować się z profesjonalną firmą, która usunie je dzięki podczerwieni, promieniowaniu UV lub na drodze rozpylania silnych środków chemicznych.
Osa pospolita łac. Vespula vulgaris
Z całą pewnością widok osy pospolitej nie należy do najprzyjemniejszych, lecz jednocześnie należy zaznaczyć, że jest to widok stosunkowo częsty. Tego owada można bowiem spotkać w pobliżu kwiatów, słodyczy czy też zgniłych owoców. Niezależnie od miejsca jego spotykania, budzi on strach, a także wywołuje popłoch i panikę u wielu osób. Nie ma w tym jednak nic dziwnego, skoro nawet dla ludzi nieposiadających alergii na jego użądlenia może być niebezpieczny. Zwykłe ukąszenie w rękę może przerodzić się bowiem w groźną reakcję uczuleniową. Prawdziwe niebezpieczeństwo wiąże się jednak z użądleniami w szyję, gdyż nawet u osób całkowicie zdrowych dojść może do spuchnięcia przełyku i krtani, co stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia.
Vespula vulgaris, czyli jak wygląda osa pospolita?
Wielkość osy pospolitej zależy od jej roli pełnionej w hierarchii społeczności. Stosunkowo najmniejsze są robotnice, które osiągają od 10 do 14 mm. Nieco większe są samce (trutnie), których długość oscyluje w granicach 13-15 mm. Królowe z kolei są z tego grona rzecz jasna największe, gdyż potrafią osiągnąć wielkość bliską 2 cm. Niezależnie jednak od pełnionej roli, wszystkie osobniki są koloru czarnego w żółte pasy. Owad ten posiada dwie pary przezroczystych, cienkich skrzydeł, z których pierwsza para jest zdecydowanie większa od drugiej. Warto zaznaczyć, że oprócz ubarwienia, cechami charakterystycznymi osy pospolitej są jej masywny i wyraźny odwłok, zakończony żądłem z gruczołem jadowym, a także przewężony tułów zwany stylikiem. Jej całe ciało jest pokryte drobnymi i delikatnymi włoskami. Owad ten ponadto posiada stosunkowo duże żuwaczki, które umożliwia mu pocięcie twardego pokarmu.
Osa pospolita - występowanie oraz pożywienie
Owad ten występuje praktycznie na każdym kontynencie z wyjątkiem Antarktydy. W Polsce można spotkać go wszędzie - we wsiach oraz miastach. Larwy osy pospolitej żywią się głównie pożywieniem pochodzenia zwierzęcego, w głównej mierze upolowanymi muchami, które są przynoszone do gniazda. Z kolei dorosłe osobniki mogą żywić się wyłącznie płynnym pokarmem m.in. nektarem kwiatów czy też słodkimi sokami oraz napojami. Z tego też względu do nich lgną.
Z całą pewnością widok osy pospolitej nie należy do najprzyjemniejszych, lecz jednocześnie należy zaznaczyć, że jest to widok stosunkowo częsty. Tego owada można bowiem spotkać w pobliżu kwiatów, słodyczy czy też zgniłych owoców. Niezależnie od miejsca jego spotykania, budzi on strach, a także wywołuje popłoch i panikę u wielu osób. Nie ma w tym jednak nic dziwnego, skoro nawet dla ludzi nieposiadających alergii na jego użądlenia może być niebezpieczny. Zwykłe ukąszenie w rękę może przerodzić się bowiem w groźną reakcję uczuleniową. Prawdziwe niebezpieczeństwo wiąże się jednak z użądleniami w szyję, gdyż nawet u osób całkowicie zdrowych dojść może do spuchnięcia przełyku i krtani, co stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia.
Vespula vulgaris, czyli jak wygląda osa pospolita?
Wielkość osy pospolitej zależy od jej roli pełnionej w hierarchii społeczności. Stosunkowo najmniejsze są robotnice, które osiągają od 10 do 14 mm. Nieco większe są samce (trutnie), których długość oscyluje w granicach 13-15 mm. Królowe z kolei są z tego grona rzecz jasna największe, gdyż potrafią osiągnąć wielkość bliską 2 cm. Niezależnie jednak od pełnionej roli, wszystkie osobniki są koloru czarnego w żółte pasy. Owad ten posiada dwie pary przezroczystych, cienkich skrzydeł, z których pierwsza para jest zdecydowanie większa od drugiej. Warto zaznaczyć, że oprócz ubarwienia, cechami charakterystycznymi osy pospolitej są jej masywny i wyraźny odwłok, zakończony żądłem z gruczołem jadowym, a także przewężony tułów zwany stylikiem. Jej całe ciało jest pokryte drobnymi i delikatnymi włoskami. Owad ten ponadto posiada stosunkowo duże żuwaczki, które umożliwia mu pocięcie twardego pokarmu.
Osa pospolita - występowanie oraz pożywienie
Owad ten występuje praktycznie na każdym kontynencie z wyjątkiem Antarktydy. W Polsce można spotkać go wszędzie - we wsiach oraz miastach. Larwy osy pospolitej żywią się głównie pożywieniem pochodzenia zwierzęcego, w głównej mierze upolowanymi muchami, które są przynoszone do gniazda. Z kolei dorosłe osobniki mogą żywić się wyłącznie płynnym pokarmem m.in. nektarem kwiatów czy też słodkimi sokami oraz napojami. Z tego też względu do nich lgną.
Trzpiennik olbrzymi łac. Urocerus gigas
Duży owad z rzędu błonkoskrzydłych. Na pierwszy rzut oka jest w stanie nas wystraszyć sugerując iż jest z rodziny osowatych ze względu na pasiaste ubarwienie w kolorze żółto-czarnym. Najczęściej mylony z dużym szerszeniem.
Trzpiennik na końcu odwłoka posiada tzw pokładełko które jest również bardzo charakterystyczne.
Może ono również wzbudzać lęk i przypominać swoiste żądło, które w rzeczywistości jest narządem służącym do... wiercenia otworu w drewnie i składania w nim jaj !!
Trzpienniki w żadnym stopniu nie zagrażają człowikowi. Są szkodnikami wtórnymi i technicznymi drewna drzew iglastych.
Postać dorosła widoczna na zdjęciu żyje krótko, bo tylko ok. dwóch tygodni. Szkodliwość w drewnie wywołują ich larwy, które żyją do kilku lat, drążąc w drewnie chodniki i komory poczwarkowe. Owady preferują miejsca nasłonecznione. Można spotkać je w okresie letnim od czerwca do sierpnia.
Wołek zbożowy łac. Sitophilus granarius L.
Chrząszcz długości 2,0-5,0 mm barwy jasnobrązowej do czarnej z lekkim połyskiem. Ubarwienie chrząszczy zależy od ich wieku i zaraz po wyjściu z poczwarki chrząszcze są koloru słomkowego. Ciało smukłe, głowa wyciągnięta w ryjek, który na przekroju poprzecznym jest okrągły. Czułki są kolankowato zgięte, ich ostatni człon jest największy, pokryty na szczycie drobnymi włoskami czuciowym. Przedplecze jest wydłużone, pokryte drobnymi dołkami o kształcie elipsy, w każdym dołku umieszczona jest szczecinka. Na pokrywach dołki układają się w podłużne, wyraźne rzędy. Pokrywy są zrośnięte wzdłuż szwu, skrzydeł lotnych brak.
Po wyjściu z poczwarki chrząszcze przebywają wewnątrz ziarna, po kilku dniach przystępują do kopulacji i składania jaj. Długość życia chrząszczy zależy przede wszystkim od wilgotności względnej powietrza a w mniejszym stopniu od temperatury otoczenia. Przed złożeniem jaja samica wygryza otwór w ziarnie, wsuwa do niego jajo i zasklepia otwór przezroczystą substancją, która szybko twardnieje. Substancja ta chroni jajo przed czynnikami mechanicznymi oraz służy jako sygnał chemiczny zapobiegający przegęszczeniu populacji. Do jednego ziarna składane jest jedno jajo, chociaż zdarza się, że samica wygryza kilka otworów i zostawia wiele zasklepionych punktów. W ciągu jednego dnia samica może złożyć 1-9 jaj, w sumie około 150, które umieszczone są w części grzbietowej i wierzchołkowej ziarna. W produktach drobno zmielonych rozwój larw jest niemożliwy.
Najlepszym pokarmem dla larw jest pszenica, jęczmień łuskany, żyto, jęczmień nie łuskany, owies łuskany, kukurydza, ryż, gryka i żołędzie. Chrząszcze mogą żerować i przeżywać długie okresy czasu w rozdrobnionych produktach zbożowych. . W takich warunkach jednak larwy nie rozwijają się.
W Polsce pospolity szkodnik magazynowanego ziarna we wszystkich typach magazynów (silosy, magazyny płaskie, składy gospodarcze).
Mklik daktylowiec
Jeśli przechowujesz nasiona, kasze, ziarna i inne sypkie produkty, musisz się chronić przed szkodnikami. Jednym z nich jest mklik daktylowiec, czyli motyl z rodziny omacnicowatych z dwiema parami skrzydeł o rozpiętości 11 - 16 milimatrów. Przednia ma kolor brązowo — szary, a tylna – szary. Mają charakterystyczny poprzeczny pasek u postawy oraz ciemny zygzak umieszczony wyżej. Warto o tym pamiętać, ponieważ ten gatunek bardzo przypomina mklika próchniczka. Najczęściej trafia do Polski razem z importowaną żywnością, ponieważ naturalnie występuje w klimacie tropikalnym.
Samica motyla składa około 150 jaj, z których wykluwają się larwy z biegiem czasu zamieniające się w gąsienice z tułowiem o szarym lub żółtawym kolorze. Rozwijają się w żywności, którą pobierają, lub na opakowaniach produktów spożywczych. Daktylowiec przeważnie odżywia się zbożami, nasionami, suszonymi owocami i warzywami.
Warto wiedzieć, że ten rodzaj mklika jest bardzo wrażliwy na niskie temperatury i nie jest w stanie przeżyć na mrozie. Tym samym możesz się go pozbyć, ochładzając pomieszczenie. To dobry pomysł wtedy, gdy w Twojej kuchni nie zagnieździło się wiele tych szkodników. Jeśli nawiedziła Cię prawdziwa „inwazja”, warto skorzystać z usług profesjonalnej firmy dezynsekcyjnej.
Kiedy chcesz, żeby w Twojej żywności nie pojawił się daktylowiec, musisz zwrócić uwagę, jak ją przechowujesz. Dobrze jest sięgnąć po szklane opakowania lub takie wykonane z grubego tworzywa sztucznego. Kiedy umieścisz w nich jedzenie, szkodniki nie przedostaną się do środka — przeciwnie będzie wtedy, gdy będziesz przechowywać suche artykuły w opakowaniach papierowych lub plastikowych. Enzymy występujące w ślinie mklika daktylowca pozwalają im przedostać się przez takie przeszkody.
Kiedy masz zapasy w swojej spiżarni, dobrze jest regularnie sprawdzać stan żywności. Czy występują w niej insekty? Czy na opakowaniach znajdują się drobne grudki? Jeśli tak, to może być znak, że w Twoim jedzeniu zagnieździły się pasożyty.
Szczury i myszy stanowią ogromne zagro-
żenie dla zdrowia ludzkiego, szczególnie dla...
Polega przede wszystkim na tępieniu
szkodliwych owadów zwłaszcza...
Postępowanie mające na celu maksymal-
ne zmniejszenie liczby drobnoustrojów...
Przykry zapach, zanieczyszczenia biolo-
giczne, krew, tkanki, muszą być bezpiecznie...
Ozon jest niebieskawym gazem
o specyficznej ostrej woni...
Po pożarach, dymu papierosowego, fermen-
tacji, rozkładu gnilnego, fekaliów, chemii, itp
Zwalczanie komarów to forma zabiegu
mająca na celu poprawę naszego...
Monitoring HACCP ma na celu czynną
ochronę przed szkodnikami poprzez...
Ptaki miejskie żyjące na wolności są
uznawane za zwierzęta udomowione...
.JPG)
Rabaty